Ruhun Fısıltısına Kulak Ver: Kumru Köseler

Bazı yolculuklar bir çığlıkla değil, bir fısıltıyla başlar…
Ruhun kendiyle konuşmaya başladığı o sessizlikte, birçok insan için bir rehber doğar. Kumru Köseler, bu rehberliği sadece bilgiyle değil, kalpten gelen bir sezgiyle sunan isimlerden biri.
Bu özel röportajda, spiritüel dünyaya içsel bir kapı aralıyoruz. Yaşam koçluğundan regresyon ve aile dizimi çalışmalarına, duygusal blokaj temizliğinden sezgisel rehberliğe kadar pek çok alanda yol alan Kumru Köseler ile geçmişi affetmenin, kendine inanmanın ve karanlıktan geçerek ışığı bulmanın derinliğini konuştuk.
Kimi zaman bir sessizlik, kimi zaman bir gözyaşı ile başlayan bu yolculukta, asıl olanın “ruhunu duymaya cesaret etmek” olduğunu hatırlatan Köseler, bizlere yalnızca bir yol değil, bir hatırlayış sunuyor.
Bu röportaj, spiritüel uyanış yolculuğuna adım atmak isteyenler için hem bir davet hem de içsel rehber niteliğinde…

Spot Cümleler
Yaralarımız, ilahi planın bizi uyandırmak için kullandığı geçitlerdir.
Ruh, artık bastırılmak değil, duyulmak istiyor.
İnsanlar artık maskelerle yürümekten yorulmuş durumda.
En çok zorlanılan yer; geçmişi affetmek. Oysaki affetmek, yapılanı meşrulaştırmak değil; artık o zinciri taşımamaya karar vermektir.

Spiritüel yolculuğunuz nasıl başladı? Bu alanda sizi en çok etkileyen kırılma noktası neydi?
Benim yolculuğum bir sessizlikle başladı… Dışarının gürültüsü içimde yankılanmaz olunca, içimde başka bir sesin fısıltısını duymaya başladım. Ruhum, yaşamın bana biçtiği rolleri sorgulamaya başladı. “Ben kimim gerçekten?” sorusu zihnimi değil, kalbimi ele geçirdi.
Ama asıl kırılma… Acının beni öptüğü gündü. Kaybettiğimi sandığım bir şey, aslında beni kendime geri döndürdü. O gün anladım: Yaralarımız, ilahi planın bizi uyandırmak için kullandığı geçitlerdir. Ve bazen uyanış, en karanlık geceye doğan bir sabah gibi gelir.

Yaşam koçluğu ve enerji çalışmaları gibi kavramlar son yıllarda çok ilgi görüyor. Sizce bu ilgiyi doğuran temel ihtiyaçlar neler?
İnsan artık şunu fark ediyor: Başarı, statü, dışsal bolluk ruhun susuzluğunu dindirmiyor. Hepimiz içimizde bir boşlukla yürüyoruz ve bu boşluk sadece kendimize döndüğümüzde anlam buluyor.
Yaşam koçluğu ve enerji çalışmaları, aslında bu çağın modern şamanları gibi… İnsanlar yön bulmaya değil, içlerindeki haritayı okumaya ihtiyaç duyuyor. İlgi buradan doğuyor: Ruh, artık bastırılmak değil, duyulmak istiyor.
Bireysel seanslarınızda en çok hangi konularda başvuran kişilerle karşılaşıyorsunuz? Ortak bir tema var mı?
En çok karşılaştığım tema “kendine yabancılaşma”. İnsanlar artık maskelerle yürümekten yorulmuş durumda. “Ben kimim?”, “Neden tekrar eden döngülerdeyim?”, “Neden hak ettiğimi düşündüğüm sevgiyi alamıyorum?” gibi sorularla geliyorlar.
Ortaya çıkan ortak tema ise şu: Herkes özlemini çektiği hayata ulaşmak istiyor ama çoğu, kendini o hayata layık görmüyor. Ruhun arzusu ile bilinçaltının sınırları çatıştığında, içsel bir savaş başlıyor. Ve ben bu savaşı barışa dönüştürmek için yanlarındayım.
Regresyon terapisi ve aile dizimi gibi yöntemler hakkında çok fazla merak var. Sizi bu alanda farklı kılan yaklaşımınız nedir?
Ben regresyonu ya da aile dizimini teknik olarak değil; bir kutsal alan olarak görüyorum. Her çalışma, ruhun sahneye çıkmasına izin verdiğimiz bir seremoni aslında.
Beni farklı kılan, bu alanı sadece çözüm odaklı değil; saygı, sezgi ve sezgisel şefkatle yönlendirmem. Seansı zihinsel değil, titreşimsel bir dans gibi ele alırım.
Ayrıca atalarla çalışırken onları “sorun kaynağı” değil, çözümün kutsal anahtarı olarak görürüm. Bazen bir gözyaşı, yedi neslin suskunluğunu dile getirebilir. Ve işte o anda, enerji çözülür, kader değişir.
Spiritüel bir dönüşüm sürecinde en çok gözlemlediğiniz direnç nerede başlıyor, insanlar en çok nerede zorlanıyor?
Direnç, genellikle zihin sessizleştiğinde başlar… Çünkü iç sesimiz konuşmaya başlar.
İnsan, acıdan değil, değişimin belirsizliğinden korkar. Bildiği karanlıkla barışık yaşamaya alışmıştır. Ruh dönüşmek ister ama ego hayatta kalmak ister.
En çok zorlanılan yer; geçmişi affetmek. Oysaki affetmek, yapılanı meşrulaştırmak değil; artık o zinciri taşımamaya karar vermektir.
İnsanlar ışığı ister ama önce kendi karanlıklarına bakmaya cesaret etmelidir. Ve bu süreçte en büyük direnç, “kendime inanabilir miyim?” sorusundaki sessizliktir.
Şu an üzerinde çalıştığınız yeni projeler veya yakında hayata geçireceğiniz bir kitap/atölye çalışması var mı?
Evet, ruhu çağıran bir kitap geliyor… İsmini henüz ruhum fısıldamadı ama içeriği belli; bilinçaltı ile barışma, içsel çocuğu onurlandırma ve sezgisel rehberliğe adım adım uyanış.
Ayrıca “Beş Adımda Duygusal Blokaj Temizliği” üzerine bir e-kitapla başladığımız şifa yolculuğunu daha derin bir atölyeyle taçlandırmaya hazırlanıyorum.
Bu atölye bir teknikler bütünü değil, bir ruh daveti olacak. Kalbini duymaya cesaret eden herkesi bekleyen bir çağrı… Belki de en kadim olanı hatırlamak için bir vesile.
Ruhsal gelişim yolculuğuna yeni başlayanlara rehber niteliğinde ilk 3 önerinizi alabilir miyiz?
* Kendini dinlemeden kimseyi dinleme. Çünkü ruhunun fısıltısı, en büyük öğretmenindir.
* Sabrı öğren. Ruhsal yol hızlı sonuçlar değil, derin kökler ister. Çiçeğin açması için önce toprak olmayı kabul et.
* Korkularını düşman değil, elçi olarak gör. Onlar sana sadece nereye bakman gerektiğini gösterir. Korkunun altında çoğu zaman çok derin bir armağan gizlidir.